از فراق تا وصال ، از خود تا خدا:
تا زمانیکه اندیشه انسان بر مبنای جدا بودن باشد ،در فراق و عذاب خواهد .
به یاد داشته باشید : "هیچ انسانی جزیره نیست."
خود را از کل جدا انگاشتن یگانه خیال باطل است. تمام دیگر خیالات باطل از آن برمی خیزند. ما جزیی از قاره پهناور هستی هستیم. جزیره نیستیم. به یاد داشتن این حقیقت، تنها راه دگرگون شدن است. زندگی کردن با این خیال باطل به مشکل آفرینی می انجامد، مشکلاتی که رفته رفته به روی هم انباشته می شوند.
آنگاه که قطره کوچک « خود » را در دریا نیست کنیم. چیزی از دست نخواهیم داد، بلکه چیزهایی به دست خواهیم آورد. فقط چارچوبها و حد و مرزهای کوچکمان را از دست خواهیم داد و پهناور و بیکران خواهیم شد. و در این بی کرانگی رایحه ای است...
وقتی نخستین گام را از غار تاریک «خود » به آسمان پهناور، در زیر ستارگان بیرون بگذاری ... ناگهان بال در خواهی آورد. تو از قبل این بالها را داشتی اما برای استفاده از آنها فضایی کافی در اختیار نداشتی. فقط باید اندک بهایی را بپردازی: باید « خود » دروغین را دور اندازی...